در تحليل قابليت اعتماد كلاسيك معمولا داده هاي جمع آوري شده، پارامتر هاي مدل و احتمال هاي مربوطه ، كميت هايي دقيق در نظر گرفته مي شوند . اما در عمل با وضعيت هايي موجه مي شويم كه در آن ها به دليل شرايط حاكم بر آزمايش مفروضات فوق بر قرار نيستند . در چنين شرايطي نيازمند توسيع روش هاي كلاسيك در جهت صورت بندي مفاهيم نا دقيق هستيم . به كارگيري شيو ه ها و ابزارهاي نظريه مجموعه هاي فازي در گسترش و تعميق قابليت اعتماد چندي است مورد توجه محققين قرار گرفته است . در اين مقاله تحقيقات كليدي كه در اين زمينه انجام شده است با يك تقسيم بندي معرفي و مرور مي شوند
