چكيده
زمينه و هدف: آموزش والدگري مثبت و مديريت والدين مي توانند روش هايي مؤثر براي حل مشكلات رفتاري كودكان
باشند. در اين بين، مقايسۀ اثربخشي اين دو روش، كمتر مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ
اثربخشي روش والدگري مثبت و مديريت والدين بر مشكلات رفتاري كودكان انجام گرفت.
روش: روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون و پيگيري يك ماهه بود. جامعۀ آماري شامل تمامي
98- والدين دانش آموزان دختر مبتلا به مشكلات رفتاري مدارس ابتدايي منطقه يك شهر تهران در سال تحصيلي 99
بود كه از بين آنها، تعداد 45 والد كه داراي كودك مبتلا به مشكلات رفتاري معنادار بودند، انتخاب شده و به صورت
تصادفي در 3 گروه 15 نفر )دو گروه آزمايش و يك گروه گواه( جايدهي شدند. پرسشنامۀ مقياس كانرز والدين در هر سه
مرحله مطالعه، روي هر سه گروه اجرا شد. آموزش والدگري مثبت طي 8 جلسۀ 90 دقيقه اي، و آموزش مديريت والدين طي
12 جلسۀ 90 دقيقه اي روي افراد گروه هاي آزمايش اجرا شد و افراد گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت نكردند. در پايان،
داده ها با استفاده از روش آماري تحليل كوواريانس چندمتغيري تحليل شد.
.)P < 0/ يافته ها: نتايج اين پژوهش نشان داد كه در مقايسۀ دو روش آموزشي، تفاوت معناداري مشاهده نشد ) 05
بدين معنا كه آموزش والدگري مثبت و مديريت والديني، تأثير يكساني بر خرده مقياس هاي مشكلات رفتاري كودكان داشته
)F = 5/07 , P > 0/ است؛ ولي تفاوت بين گروه هاي آزمايشي با گروه گواه در خرده مقياس هاي اختلال رفتار هنجاري ) 05
معنادار است. ) F=4/52 , P> 0/ و بيش فعالي-تكانشگري ) 05
نتيجه گيري: با توجه به يافته ها، هر دو روش والدگري مثبت و مديريت والدين از كارآيي لازم براي كاهش مشكلات
رفتاري كودكان برخوردارند. در همين راستا، نتايج مطالعۀ حاضر، حا كي از عدم وجود تفاوت مشخص در ميزان اثربخشي
والدگري مثبت و مديريت والدين بر كاهش مشكلات رفتاري كودكان است.
